Blog 9: BREXIT

De allerlaatste blog alweer. Engeland verlaat de Europese Unie en wij verlaten Engeland. Het waren gekke laatste weken. De weg naar het referendum en de verassende uitslag brachten heel wat gesprekken met zich mee. En alle drukte van onze eind verslagen schrijven hield ons goed bezig. Gelukkig waren er ook nog minder serieuze zaken waar wij ons bezig mee hielden.

Zoals bijvoorbeeld Marieke’s 21e verjaardag. De nacht dat Marieke 21 werd zijn we uitgegaan met twee nieuwe Deense vrienden uit ons huis. Door de uitsmijters met een lief hoofd aan te kijken en te zeggen dat we een jarige hadden zijn we mooi wat clubs gratis binnen gekomen. Meer geld voor drankjes dus! Als student moet je slim zijn hé ;). Het was een super gezellige avond. De rest van Marieke’s verjaardag hebben we ingevuld met een bezoekje aan het Northampton Music Festival. Door de hele stad waren verschillende podia neergezet waar alle verschillende muziekstijlen van zich mochten laten horen.

Ook zijn we nog een keer naar het Royal Derngate Theater geweest om een voorstelling te bekijken. Een moderne versie van het originele verhaal The Tempest van Shakespeare werd opgevoerd door een jonge theatergroep. Voor de verassing eens geen doden, maar een positief einde, waarna wij weer met een vrolijk gevoel terug liepen naar onze kamers in het St Johns House.

Nog net voor het einde werd Dennis gevraagd om nog een evenement te leiden om geld op te halen voor één van de youthclubs. Natuurlijk, erg leuk! Op de zaterdagmiddag stond Dennis dus weer in één van de buitenwijken met een groepje “young leaders” activiteiten te doen om geld op te halen. Hier kreeg hij ook nog chocolade en een grote kaart van één van de jongeren. Ik ga dus wel gemist worden! Dit waren gelukkig rustige dingen, twee weken eerder deden we een “Soak the youthworker” fundraiser. Hierbij mochten de jongeren voor geld natte sponsen naar ons gooien. Aan het einde waren wel “soaked”. We hebben wel een goede 44 pond opgehaald dus dat was mooi. Uiteindelijk was het dan zover, nog één keer naar het kantoor. Daar lag een kaart voor me met een leuke mok als bedankje. Ik heb natuurlijk zelf ook een kaart achtergelaten met een ton vol met chocolade (ondertussen al bijna op heb ik gehoord). De zaterdag daarna ben ik nog gaan ontbijten in town centre met mijn supervisor. Die gaf mij nog een goede alarmklok zodat ik me nooit meer verslaap *schaam*.

Marieke heeft haar stage afgerond met een afscheidsbbq op haar stage adres. Hierbij werd ze enorm verwend met een armbandje, leuke foto’s een kaartje en een bedrukte mok. Zowel de feedback als de uiteindelijke beoordeling van de HAN op haar verslagen zijn heel erg positief. Altijd fijn na een half jaar hard werken. Na deze afronding was het tijd voor een welverdiende vakantie. Daarom is Marieke samen met haar zus een paar daagjes naar London geweest. Hier hebben ze rondgestruind, geshopt, heerlijk gegeten en gedronken, toeristische plekjes gezien en een musical bezocht. Na een lange zoektocht naar betaalbare kaartjes en een leuke musical is het een avondje Charlie and the Chocolate Factory geworden. Vette decors, goede musicalsterren en vele grappige stukjes maakten het een zeer geslaagde voorstelling.

Na Dennis zijn stage-afronding bleef hij nog een weekje langer in Engeland als vakantie. Met als hoogtepunt het bezoek aan de musical Wicked. Super voorstelling, spectaculaire liedjes en een hele sterke cast. Die dag in Londen weer veel gezien, het was ook makkelijk omdat de weg bekend was nu. De vrijdag was het tijd voor de lange terugreis, weer met de bus. Ik ben achtien uur onderweg geweest, maar uiteindelijk weer heel in Utrecht aangekomen.

Als laatste willen we graag alle lieve lezers van onze blog bedanken! Leuk om te zien dat zo veel mensen ons gevolgd hebben tijdens dit avontuur.

Blog 8: Almost there

Door: Dennis & Marieke

Na een maandje stilte zijn we er weer. En wat kan er weer veel gebeuren in een maand. Opgesomd was het een maand vol met bezoekjes, vakantie, EU referendum gezeik, evenementen en heel…veel… stage uren.

Allereerst was er het bezoek van Dennis zijn mama en haar vriend Ed. Ze kwamen aan op een woensdagavond en gingen we weer weg op zondagochtend (toevallig op Moederdag). We hebben Northampton onveilig gemaakt, zelf ook weer meer van gezien. Iedereen gaat er vanuit dat je alles weet, maar als student ga je bijvoorbeeld niet zo vaak uiteten in het toch best prijzige Engeland. Geen idee dus als je wordt gevraagd waar je goed uiteten kan gaan, gelukkig nu wel! Op zaterdag zijn we naar Londen gegaan. Daar hebben we het centrum en Camden Town opnieuw bezocht (omdat het vorige keer zo leuk was).

Een weekje later kreeg Marieke bezoek van Anne en Sabien. Marieke heeft Sabien na een paar telefoontjes en sms’jes uiteindelijk kunnen vinden in het zonnige London. Een dagje gevuld met Buckingham Palace, Harrods, chillen in een park en rondvaren met een waterfiets. Na deze heerlijke dag, een rustig dagje gehouden en een beetje rondgestruind in Northampton, want we moesten onze energie sparen voor de avond. Na Anne opgepikt te hebben van het trein was het tijd om een gezellige avond te hebben met z’n viertjes. Gezellig bijgekletst onder het genot van wat drankjes en uitgegaan in de stad. Het was een hilarische, chaotische maar te gekke avond en de zaterdag ochtend hadden we dus ook wel nodig om bij te komen. De zaterdag hebben we gevuld met een bezoekje aan de fun fair (kermis). Ondanks dat wij uiteraard geweldig waren in de spellen, hebben we niets gewonnen en hebben we ons verdriet weg gegeten met ijsjes en chips in het park. Zaterdag avond was het helaas weer tijd voor Anne en Sabien om weer richting Nederland te gaan.

Precies een week later was de vader van Dennis met zijn vriendin hier op bezoek. Na een reis met teveel bagage kwamen ze donderdagavond aan in het Ibishotel. Daar hebben we plannen gemaakt voor de volgende dagen. Op vrijdag hebben we Milton Keynes onveilig gemaakt, waar ze echt een mega winkelcentrum hebben. Op zaterdag moest Dennis werken, er was namelijk de umbrella fair. Dit was een kans voor één van de youthclubs om geld bij elkaar te krijgen voor een uitje. We gingen dus dingen verkopen die ze de afgelopen weken hadden gemaakt. Uiteindelijk hebben we ongeveer 50 pond opgehaald, wat best veel is voor het aantal mensen dat er was (en het weer, Engeland….). Op zondag zijn we wederom naar Londen geweest. Deze keer weer nieuwe dingen gezien, zoals het Buckingham Palace, Soho, Chinatown. Op maandagochtend gingen ze weer terug met het vliegtuig naar Nederland.

Marieke heeft trouwens heel veel geluk gehad, want op haar stage stond er een vakantie naar Schotland in de planning. Drie keer raden wie er mee mocht … juist Marieke dus. Gezamelijk met twee andere staff members en drie jongeren heeft ze een week lang het prachtige Schotland mogen ontdekken. Een super toffe en daarbij ook nog eens heel leerzame reis. Enorm veel mogen bezoeken, zien, doen en ontdekken. Met als hoogtepunt (letterlijk) voor Marieke een downhill mountainbike tour door de schitterende natuur. De tocht leidde door velden vol schapen, langs watervallen, riviertjes en door de indrukwekkende bergen. Een ervaring die ze niet snel zal vergeten en een reis die ze iedereen aanraden.

Het einde is alweer in zicht. Marieke heeft gisteren haar evenement gedaan en Dennis zit ook op schema met zijn beroepstaken. De laatste weken zullen gedeeltelijk (jammer genoeg) gevuld worden met verslaglegging voor school. Maar dat weerhoudt ons niet om te genieten van onze laatste weken hier!

Blog 7: Springtime

Door: Dennis & Marieke

So where you friends before you came to Northampton?
yes we where
really?
Yes, why so suprised?
Well I don’t know, you guys are so different!’  (Thea, 2016).

Zoals we jullie afgelopen blog al hadden verteld zijn wij weer naar London geweest! Samen met ons huisgenootje wat ons nu helaas heeft verlaten hebben wij de Camden Town markt leeggekocht. Een gedeelte van deze markt bestond compleet uit foodtrucks, die zeker in de smaak vielen bij ons. De gebouwen waren apart, de sfeer relaxed en het weer maakte de dag compleet. Met ons gekochte eten hebben we heerlijk in de zon langs het water gechilled. Op verzoek van ons huisgenootje zijn wij meegaan naar een kerkdienst. Zittende in het enorm theater zagen de kerkdienst vollopen met allemaal jonge mensen. Een mooie ervaring om met zo veel jonge mensen samen te komen en te zingen. Een mooie afsluiter van een geweldige dag.

Ondertussen zijn we al over de helft van onze stages. We hebben beiden een midden evaluatie gehad. Dennis heeft wat goede feedback gekregen, waardoor het nu stukken beter gaat. Bij Marieke was het gesprek erg positief en gaf het weer extra motivatie om aan de slag te gaan met bijvoorbeeld het organiseren van het evenement dat ze organiseert. Op Marieke’s stage was er afgelopen week behoorlijk wat ophef door een noodopvang van een jongere die behoorlijk uitdagend gedrag vertoonde. ‘Welcome to Welford House Marieke’ werd er tegen Marieke gezegd. De gespannen situatie is namelijk niet zeldzaam als er een noodopvang plaatsvind. Sinds Marieke hier stage loopt hebben ze de noodopvangen sterk  verminderd omdat het een negatieve sfeer in het huis bracht. Dit was de eerste keer dat Marieke dit meemaakte en het bleek gelijk een zeer leerzame ervaring.

Voor onze rustige zondagen hebben we een nieuwe leuke invulling gevonden. In een park in Northampton vind namelijk elke week deze lente en zomer een concert plaats. ‘Bands in the Park’ is een ideale rustige zondag middag om in het mooiste park van Northampton even rustig bij te kletsen en naar muziek te luisteren. De lente heeft hier net als in Nederland zijn eigen zin, maar gelukkig laat hij zich in het weekend vaak van zijn beste kant zien.

Dennis was afgelopen week flink ziek, hij heeft een hele week op bed gelegen. In de avonduren kwam Marieke soep of pannenkoeken brengen. Op hetzelfde moment was Dennis zijn laptop ook nog eens gecrasht, dus de ziekte heerste. Dit maakte het natuurlijk nog iets erger, ziek zijn zonder laptop. Uiteindelijk na een week voelt Dennis zich weer  een stuk beter en is het tijd voor zijn meivakantie! Op dit moment zit hij te wachten op de komst van zijn moeder en vriend.

De komende tijd zullen er meer mensen van het thuisfront langskomen. We hebben beide gelukkig geen heimwee, maar kijken er toch stiekem wel heel erg naar uit. We hebben enorm veel zin in onze laatste twee maanden hier in het, op het moment zonnige, Engeland.

Blog 6:’oh wait it wasn’t a joke’

Door: Dennis & Marieke

“The weight of this sad time we must obey,
Speak what we feel, not what we ought to say.
The oldest hath borne most: we that are young
Shall never see so much, nor live so long” (William Shakespeare, King Lear).

Gisteren zijn we met een huisgenootje naar het theater geweest. De voorstelling King Lear van Shakespeare werd hier opgevoerd. Zoals je aan de quote kan zien, was dat vrij lastig te volgen. De hele voorstelling werd gesproken in oud Brits. Natuurlijk erg mooi om te horen, maar een behoorlijke uitdaging om te volgen. Op een dramatisch moment in het stuk, begonnen Dennis en Marieke hardop te lachen, de rest van de zaal was doodstil, we keken elkaar aan en realiseerden tegelijkertijd ‘oh wait it wasn’t a joke’. Een paar minuten later begint het publiek ineens te lachen, we keken elkaar aan en ‘oh, so this was a joke’. Kort gezegd, naast de hoofdlijnen, snapten we vrij weinig van de voorstelling.

Dennis had de afgelopen weken nogal moeite met slapen. Deze struggle kwam door de kamergenoot van Dennis. ’s Nachts leek het alsof er een kettingzaag aan stond, een heilige Aziaat een speech aan het houden was en een bouwvakkersteam door het huis aan het stampen was. En dat zag er ongeveer uit als:

Kamergenoot                                            Dennis

Andere dingen waren nog mee samen te leven, bijvoorbeeld onze ‘window war’. Elke keer als Dennis de kamer binnen kwam deed hij het raam open, wanneer hij weer weg was ging die weer dicht. Nadat Dennis een week op de bank in de huiskamer had geslapen, was die bank ook niet zo comfortabel meer en was het genoeg geweest. Binnen no time was Dennis naar een andere kamer verhuist, waar hij nu heerlijk kan slapen.

Over ons huis gesproken er is nog iets opvallends wat wij met jullie willen delen. Wij dachten namelijk ‘we gaan naar Engeland, het land van kou en regen’. Daar hadden wij ons dan ook goed op voorbereid door bijvoorbeeld onze warme truien mee te nemen. Maar in ons huis blijkt dat helemaal niet nodig te zijn, zonder dat de verwarmingen aanstaan (want wij zorgen dat die altijd uit zijn) is het een gemiddelde temperatuur van 25 graden in ons huis. En om het nog wat erger te maken is de verwarming in Marieke’s kamer stuk, waardoor de verwarming zelf bepaalt wanneer die aan of uit gaat. Met als resultaat momenteel een gemiddelde temperatuur van 26/27 graden met als hoogtepunt 29 graden. Hopelijk word dit binnenkort weer gemaakt door de mensen van de universiteit, die ons trouwens altijd heel goed helpen. We hebben al een favoriete medewerker die ons bij naam kent en laat ons altijd weten dat we ‘keen zorken’ hoeven te hebben.

Echte zorgen hebben we hier eigenlijk ook niet. Onze stages gaan goed en alles loopt prima. Tijdens het paasweekend zijn de ouders van Marieke gezellig langs geweest en hebben we ouderwets gezellig spelletjes gedaan. We vermaken ons nog steeds goed en we zorgen dat we onszelf goed bezig houden. Zo gaat Marieke binnenkort starten met vrijwilligerswerk bij een community organisatie in een nabijgelegen stadje.

Komend weekend gaan wij weer gezellig een dagje naar London. Dit omdat onze vriendin Thea uit Denemarken ons gaat verlaten en we nog een laatste keer iets gezelligs willen doen. Deze keer laten we de standaard toeristische plekjes voor wat ze zijn en gaan we op avontuur naar wat minder bekende plekken van de stad.

Lots of love

 

 

Blog 5: Happy Birthday!

Door: Marieke & Dennis

“So where are you from, The Netherlands, no but I mean what country do you come from, ‘Yes, the Netherlands’, but the Netherlands is a part of Sweden, Switzerland, Norway, Denmark and Holland right?”

De onwetendheid is groot, heel groot. We komen veel mensen tegen in Engeland die eigenlijk geen flauw idee hebben wat de rest van Europa inhoud, laat staan iets weten over ons kleine kikkerlandje Nederland. Een opmerking zoals bovenaan horen we gelukkig zelden, maar toch blijven we ons verbazen over de onwetendheid van het bestaan van Nederland. Bij Dennis in Youthclub: “Wait where”? Als mensen dan Nederland kennen, weten ze vaak alleen van het bestaan van Amsterdam af. De enige plek waar drugs legaal zijn toch? We weten mensen vaak te verbazen met de opmerking dat drugs legaal zijn overal in Nederland. Vaak omdat juist dit de reden is waarom mensen hun weekendje naar Amsterdam zijn gegaan. Negatieve reacties op onze Nederlandse afkomst hebben we hier totaal nog niet gehad. Veel mensen zijn er een weekendje geweest of hebben het plan om er nog een keer heen te gaan.

Inmiddels is Dennis zijn verjaardag ook al weer eventjes geleden. We hebben het hier goed gevierd met lekker eten, taart, drank en gezelligheid. Als verassing had een van onze huisgenootjes een brownietaart gemaakt, waar we met onze medehuisgenootjes goed van genoten hebben. Daarnaast had Dennis zelf ook nog een taart gekocht, dus we konden de hele week taart eten! Ook zijn we uiteten geweest samen met ons huisgenootje uit Denemarken (zie foto). Dennis heeft nog enkele kaarten gekregen van het thuisfront en daarnaast een spelletje ‘Weerwolven- One night” opgezet voor zijn Nederlandse vrienden op Facebook. Ook dit was erg geslaagd!

Marieke’s zus Riemke is een weekendje hier langs geweest. Jullie mogen ons trouwens best dankbaar zijn want met z’n drietjes hebben we jullie namelijk gered van een terroristische aanval. Dennis, Marieke en Riemke hebben een gezamelijke missie voltooid door een aantal hilarische opdrachten te doen in een (nagebouwd) vliegtuig en op een groot schip. Niet alleen dat was grappig, ook zijn we naar de film ‘how to be single’ geweest, zeker een aanrader, de hele zaal dubbel. Langzamerhand beginnen we alle leuke plekjes van de stad te ontdekken en weten we waar we heen moeten voor een leuk avondje uit of een lekker restaurantje.

Helaas gaan een aantal van onze vrienden al weer weg. De tijd van onze Zuid-Afrikaanse vrienden zit er hier al weer op, het gaat dus wat stiller worden in ons huis. Maar aan elk nadeel zit z’n voordeel, het gaf ons namelijk een goede reden om weer iets gezelligs te doen. Maar wij spreken jullie later weer, het is nu tijd voor series!

Lots of love

Blog 4: Friends

Door: Dennis & Marieke

“How do I feel by the end of the day, are you sad because your’re on your own. No, I get by with a little help from my friends” (Beatles, Classic Rock Show UK Tour 2016).

Al weer eventjes geleden is Marieke op haar vrije avond in haar eentje op pad gegaan naar het theater. The Classic Rock Show band liet hier de top 20 greatest guitar riffs of all time horen. De toegift van de avond was het legendarische nummer ‘With a little help from my friends’ van de Beatles. Een nummer wat van toepassing bleek te zijn op de weken hierna.

Zowel in het huis (internationale studenten) als buiten het huis (Engelsen) maken we nieuwe vrienden. Thuis hebben we enkele bewoners beter leren kennen, met name drie meiden. De verschillende culturen en gebruiken van Thailand, Denemarken en Nigeria leveren vaak hilarische gesprekken op. Zo hadden we een gesprek over feminisme. Onze huisgenoot uit Nigeria is van mening dat als ze op een date gaat dat de man alles moet betalen “Show me the money”! Ons huisgenootje uit Denemarken vond dit erg raar en vroeg zich af of je dan wel voor de liefde gaat of dat het alleen om het geld gaat. “Definitely love” was het antwoord, en als hij niet genoeg geld heeft om uit eten te gaan dan maak ik wel iets klaar…maar hij betaald nog steeds alles. Wanneer ze trouwen in Nigeria gaat het geld van de man voor het grootste gedeelte naar het gezin en huishouden terwijl het geld van de vrouw voor haarzelf is. De huisgenoot uit Denemarken had duidelijk een andere mening en kon het niet begrijpen dat ze dit op deze manier deden. Dennis had zoiets van als zowel de mannen als vrouwen er gelukkig mee zijn, dan is het prima toch?

Ook hebben we het gehad over het gay marriage. Want als twee mannen daten, wie betaald er dan? Nigeriaanse huisgenootje: “If he pays, you should accept it”! In Nigeria bestaat het homo huwelijk natuurlijk niet, daar wordt alles stiekem gedaan. Ze vertelde zelfs dat er een koppel was die wilden trouwen en werd opgepakt door de politie. Maar niet alleen het koppel werd opgepakt, ook alle mensen aanwezig, omdat ze medeplichtig waren. Wel fijn is dat niemand in het huis er echt tegen is.

We hebben met onze nieuwe huis vrienden al een aantal leuke plannen gemaakt. Zo gaan we bijvoorbeeld komende week met zijn allen de stad in om Dennis zijn verjaardag te vieren! Ook zijn we bezig met het invoeren van een eet avond voor het huis, vanavond hebben we al de eerste.

14 februari was het natuurlijk ook nog Valentijnsdag. Hoewel het pakketje voor Dennis er pas woensdag was, was dit zeker het wachten waard (Zie foto’s). Dennis heeft natuurlijk zelf ook wat gestuurd naar zijn vriendje, een zelf ontworpen pakketje Merci met een foto van ons twee en onze namen.

Ohja, we zien elkaar trouwens ook nog in alle drukte. We zijn afgelopen weekend samen een dagje naar London geweest, georganiseerd door de internationale studenten vereniging van hier. We hebben lekker de toerist uitgehangen en rondgestruind door de stad. China Town, Covent garden, House of parlement, Big Ben, London Eye, British museum we hebben het allemaal gezien. Ondanks de regen (ja dat valt te verwachten in Engeland, right?) hebben we een gezellige dag gehad en hebben zelfs in London wat nieuwe vrienden gemaakt (zie foto’s hieronder).

 

 

Blog 3: Caution

 

Door: Dennis & Marieke

“Risk assessment: Pets, you can trip over them, get strangled by a snake, be allergic, get attacked by them, get stung by bees, get a disease or they can distract you with their cuteness from an acid attack”.

Afgelopen twee weken valt ons één ding erg op bij onze stage organisaties. De Engelsen zien overal gevaar in en doen er alles aan om elk risico te zien en te vermijden. In onze ogen besteden ze teveel aandacht aan de gevaren, waardoor mensen ook angstig kunnen worden. Dit hebben we gemerkt door bijvoorbeeld de opmerkingen dat ze het eng vinden als we ’s avonds alleen op straat fietsen of zonder helm. Ook moeten we bij elk gebouw dat we binnen lopen noteren dat we aanwezig zijn en uitschrijven wanneer we weer gaan. Zo weten ze altijd wie er aanwezig zijn, mocht er een keer een noodsituatie zijn. Maar aan de andere kant kunnen wij het ook wel begrijpen, ‘better be safe than sorry’. Ze zijn in elk geval bezorgd om ons en er wordt goed op ons gelet.

Zoals vorige keer verteld, heeft Marieke deze week haar eerste Lacrosse training gehad. Vanaf de universiteit vertrekt het team elke maandag gezamenlijk met de bus naar de sportvelden, waar allerlei verschillende sportgroepen aan het trainen zijn. Het was afgelopen maandag enorm koud met harde windstoten en trainen was dus een uitdaging. Het team was gelukkig erg gezellig en het sporten gaat dan ook voornamelijk om de gezelligheid. Na een spoedcursus werken met een lacrosse stick ging het Marieke eigenlijk al snel goed af en heeft ze een leuke eerste training gehad. Marieke haar naam is hier nog wel een beetje een lastig punt. Zowel op stage als op het sportveld is het noteren en het uitspreken van de naam een struggle. Mahyke, Mareeka, Mariaka, Mary, Maria, Maryka, Mahiky en zo kan je nog wel even doorgaan. Sommigen lossen het gewoon op door Marieke darling of my dear te noemen.

Dit probleem kwam vrijdag ook weer terug toen Marieke haar diploma kreeg van de physical intervention training. Maar gelukkig werd er snel een nieuw diploma geregeld waarop Marieke haar naam juist gespeld werd. Marieke is nu voor twee jaar gekwalificeerd om gevechten te onderbreken of agressieve deelnemers zowel mentaal, of als het nodig is fysiek, tot rust te brengen. Een diploma welke vereist en van belang is op haar stage adres. Door een moeilijk verleden en terugkomende teleurstellingen kunnen de jongeren veel agressiviteit opbouwen. Gelukkig is er de physical intervention training die staff members elke twee jaar moeten doen, waarin ze op een positieve manier leren situaties te de-escaleren.

Dennis zijn tweede week zat vol met nieuwe ervaringen. Hij is onder andere begeleider bij zes verschillende ‘youth clubs’ gelegen in de buitenwijken van Northampton. Van tevoren werd er al gezegd dat de 12+ groep op maandag uitdagend was en dit was inderdaad het geval. Het was toevallig dat dit volgens de leidinggevende de slechtste sessie ooit was, de jongens waren erg disrespectvol tegenover vrouwen en homo’s. Omdat de leidinggevende zich niet meer veilig voelde werd de sessie voortijdig gesloten. De kijk op homoseksualiteit is erg negatief, maar Dennis voelde zich zeker niet bedreigd. Het leek juist alsof de jongens eerder bang voor hem waren. Er is nu een overleg wat er veranderd moet worden. De dag erna was er ook nog eens in het nieuws dat er een ‘acid attack’ was aan het einde van een youth club in Northampton. Gelukkig was dit niet bij onze youth club maar zeker heftig. De andere groepen zijn gelukkig makkelijker te leiden. De groep op dinsdag heeft bijvoorbeeld voornamelijk problemen met drugs, de groep op woensdag willen we inlichten over online safety en op donderdag zijn de kinderen enthousiast over eigenlijk elke activiteit.

De leidinggevende van Dennis is lichtelijk overwerkt, vooral na de sessie van maandagavond werd het teveel. Op donderdag kreeg Dennis dus al de leiding over een youth club, “Here’s the stuff and the key, good luck!”. Het ging gelukkig erg goed en de stage is een hele leerzame ervaring.

Gevaren zien ze dus overal, voorkomen ze overal maar gebeuren ook nog overal. Toen Dennis een lift kreeg van een collega na een youth club was de eerste vraag die zijn vriendin stelde: “And did they try to kill you this time”? Gelukkig kunnen we jullie melden dat we allebei nog leven en dat we onbevreesd de komende maanden tegemoet gaan.

 

 

Blog 2: Lucky Dutch

Door: Dennis & Marieke

“But in the end all we have left of him or anyone are the stories written and the stories told” ( Rachel Rose Reid about Hans Christian Andersen). 

Zaterdagavond bevonden wij ons in het plaatselijke theater van Northampton. In Northampton is het zo dat je als student veel korting krijgt op vele voorstellingen, zo ook deze avond bij “I’m Hans Christian Andersen”. Voor helemaal niets konden we prijswinnende storyteller Rachel Rose Reid bewonderen, wat ons als gierige Nederlanders perfect uitkwam. Het was een avond vol bewondering, inspiratie en vrolijkheid.

Klik hier voor de trailer van “I’m Hans Christian Andersen”

Een dag eerder hadden we ons eerste gesprek op de Northampton university. Omdat we geen idee hadden van de reistijd, waren we een half uur te vroeg. Nieuwsgierig als wij zijn gingen op avontuur over de campus. Zonder plan struinde we de sporthal binnen, om even rond te kijken. Tot onze verbazing was hier een ‘student fair’ bezig, waar veel sociëteiten en sportclubs zichzelf presenteerden. Stiekem kwam dit ons perfect uit omdat we beiden van plan zijn om ons bij een club aan te sluiten. Dankzij onze nieuwsgierigheid heeft Marieke maandag haar eerste Lacrosse training, een grote sport in Engeland.

Tijdens ons gesprek benoemde we dat we graag een fiets zouden aanschaffen. We kregen als tip mee om op zoek te gaan naar “Doctor Bike”. Ons geluk was nog niet op, want toen we terug liepen richting de sporthal, stond daar opeens Doctor Bike! Na een kort praatje bleek dat dit de laatste keer was dat hij hier zou staan, Lucky Dutch. Op groot vermaak van Doctor Bike hebben we alle fietsen uitgeprobeerd en beide eentje aangeschaft voor een leuk prijsje. Doctor Bike blijkt een sociaal-maatschappelijke non-profit organisatie te zijn. Kapotte fietsen worden door mensen met een beperking opgeknapt als nieuw. Daarnaast koopt hij onze fietsen weer terug als we weer naar huis gaan. Waardoor de fietsen verder gerecycled worden. De volgende dagen zouden we nog vele opmerkingen krijgen “How typical Dutch of you to buy a bike” of over het feit dat we geen helm dragen, wat ze enorm gevaarlijk vinden.

We zijn afgelopen week beide begonnen met onze stages. Marieke loopt stage in Welford House, wat een huis is voor jongeren die uit huis zijn geplaatst door de autoriteiten. In het huis wonen vooral jongens van 16/17 jaar oud. Dennis loopt stage bij Free2Talk, een organisatie die voornamelijk gericht is op community werk en zich op veel verschillende vlakken heeft gespecialiseerd. Zo worden jongeren van straat gehouden, ouders geholpen met de opvoeding en vrijwilligers getraind voor community werk. Hiervoor moet Dennis veel reizen met bussen. Wat opvallend is hier, is dat er niet wordt rond geroepen welke halte je bent of dat je dit ergens kunt zien. Je moet dus erg goed gokken waar je uit moet.

Wat ook opvallend was op onze stages, is dat als je een kopje thee krijgt (Ja iedereen drinkt hier echt alleen maar thee), je hier standaard melk in krijgt. Iets wat we niet gewend zijn in Nederland. Maar we zijn hier gekomen voor de volledige Engelse ervaring, en ook melk in je thee went. Wij Lucky Dutch voelen ons ondertussen al helemaal Engels!

Blog 1: Welcome to Northampton

Door: Dennis & Marieke

“Welcome to Londen, Victoria Station. If you have any compliments, email them to Eurolines. If you have any complains, you should tell your doctor. Have a nice stay wherever you go!”

Even na half acht werden we zo gewekt door onze excentrieke buschauffeur. Aan het begin van de busreis had hij ook al meegedeeld dat je alles mag eten onderweg, behalve alles wat wij wilden eten. Na de lange reis met de bus en boot, liepen we in Londen met beide twee koffers, op zoek naar het juiste metrostation. Aangekomen bij het juiste metrostation kwamen we erachter dat er weinig roltrappen aanwezig waren, shit! Gelukkig bleken de Engelsen zeer behulpzaam te zijn. Zonder dat we om hulp vroegen, werden we bij elke trap geholpen met onze koffers. In eerste instantie waren we lichtelijk wantrouwend, straks gaan ze er in alle drukte en chaos vandoor met onze koffer. Dit was nergens voor nodig, Engelsen zijn echte gentleman’s and woman. De metro was verder geen prettige ervaring. De deur gaf Marieke een zetje de metro in en zo werden we als sardientjes de metro in geperst. Zelfs nadat de Engelsen koffers in hun gezicht kregen geduwd en er op hun tenen werd getrapt, waren ze nog beleefd.

Van de metro, gingen we over op de trein en uiteindelijk de taxi. Een schattige typisch Engelse taxi bracht ons naar the Northampton university. Hier hadden we binnen no time een universiteitskaart, de sleutel van onze kamer en een gratis taxi-ritje naar ons nieuwe thuis, st. Johns house. De accommodatie is prachtig. Het is een vrij nieuw gebouw, met meer faciliteiten dan we gehoopt hadden. Het ziet er naar uit dat we één van de eerste bewoners zijn voor dit semester, want het is nog erg rustig. We hebben beiden ook nog geen kamergenoot en hebben hierdoor het mooiste bed kunnen claimen.

Na een nacht zonder slaap, waren we vrij hongerig. Tijd om te gaan shoppen! Om de hoek bevindt zich een voedselparadijs, genaamd Morrisons. Een mega grote supermarkt, die ook nog eens goedkoop is. Je hebt zelfs de mogelijkheid om je eigen pizza of salade samen te stellen, a dream coming true. Hier gaan we zeker vaak langskomen.

Lichtelijke stress sloeg toe bij Dennis toen de stopcontacten hier anders waren dan in Nederland. Marieke had hier wel over nagedacht maar haar transfer die ze had meegenomen werkte niet. Hierop volgde een zoektocht van uren door het centrum van Northampton, wat overigens op loopafstand van ons thuis ligt. We hadden het idee dat we soms niet goed begrepen werden en werden steeds doorverwezen naar een andere winkel. Na veel tegenslagen, waarbij Marieke dacht aan opgeven, motiveerde Dennis (laptop verslaafde), Marieke om door te zoeken, met succes! Daarnaast hebben we wel mooi het centrum van Northampton ontdekt.

Beiden gingen we gelukkig maar kapot, vroeg naar bed. De volgende dag zouden we een gesprek hebben op de university over onze stages. We spraken om 10:50 af bij Dennis zijn kamer. De volgende ochtend deed een slaperige Dennis open, Marieke stond voor de deur. “Je bent een uur te vroeg”! Marieke ging verward terug naar haar kamer en verzette alle klokken naar de Engelse tijd. Toch even wennen hier in Engeland.