Door: Dennis & Marieke
“The weight of this sad time we must obey,
Speak what we feel, not what we ought to say.
The oldest hath borne most: we that are young
Shall never see so much, nor live so long” (William Shakespeare, King Lear).
Gisteren zijn we met een huisgenootje naar het theater geweest. De voorstelling King Lear van Shakespeare werd hier opgevoerd. Zoals je aan de quote kan zien, was dat vrij lastig te volgen. De hele voorstelling werd gesproken in oud Brits. Natuurlijk erg mooi om te horen, maar een behoorlijke uitdaging om te volgen. Op een dramatisch moment in het stuk, begonnen Dennis en Marieke hardop te lachen, de rest van de zaal was doodstil, we keken elkaar aan en realiseerden tegelijkertijd ‘oh wait it wasn’t a joke’. Een paar minuten later begint het publiek ineens te lachen, we keken elkaar aan en ‘oh, so this was a joke’. Kort gezegd, naast de hoofdlijnen, snapten we vrij weinig van de voorstelling.
Dennis had de afgelopen weken nogal moeite met slapen. Deze struggle kwam door de kamergenoot van Dennis. ’s Nachts leek het alsof er een kettingzaag aan stond, een heilige Aziaat een speech aan het houden was en een bouwvakkersteam door het huis aan het stampen was. En dat zag er ongeveer uit als:
Kamergenoot Dennis
Andere dingen waren nog mee samen te leven, bijvoorbeeld onze ‘window war’. Elke keer als Dennis de kamer binnen kwam deed hij het raam open, wanneer hij weer weg was ging die weer dicht. Nadat Dennis een week op de bank in de huiskamer had geslapen, was die bank ook niet zo comfortabel meer en was het genoeg geweest. Binnen no time was Dennis naar een andere kamer verhuist, waar hij nu heerlijk kan slapen.
Over ons huis gesproken er is nog iets opvallends wat wij met jullie willen delen. Wij dachten namelijk ‘we gaan naar Engeland, het land van kou en regen’. Daar hadden wij ons dan ook goed op voorbereid door bijvoorbeeld onze warme truien mee te nemen. Maar in ons huis blijkt dat helemaal niet nodig te zijn, zonder dat de verwarmingen aanstaan (want wij zorgen dat die altijd uit zijn) is het een gemiddelde temperatuur van 25 graden in ons huis. En om het nog wat erger te maken is de verwarming in Marieke’s kamer stuk, waardoor de verwarming zelf bepaalt wanneer die aan of uit gaat. Met als resultaat momenteel een gemiddelde temperatuur van 26/27 graden met als hoogtepunt 29 graden. Hopelijk word dit binnenkort weer gemaakt door de mensen van de universiteit, die ons trouwens altijd heel goed helpen. We hebben al een favoriete medewerker die ons bij naam kent en laat ons altijd weten dat we ‘keen zorken’ hoeven te hebben.
Echte zorgen hebben we hier eigenlijk ook niet. Onze stages gaan goed en alles loopt prima. Tijdens het paasweekend zijn de ouders van Marieke gezellig langs geweest en hebben we ouderwets gezellig spelletjes gedaan. We vermaken ons nog steeds goed en we zorgen dat we onszelf goed bezig houden. Zo gaat Marieke binnenkort starten met vrijwilligerswerk bij een community organisatie in een nabijgelegen stadje.
Komend weekend gaan wij weer gezellig een dagje naar London. Dit omdat onze vriendin Thea uit Denemarken ons gaat verlaten en we nog een laatste keer iets gezelligs willen doen. Deze keer laten we de standaard toeristische plekjes voor wat ze zijn en gaan we op avontuur naar wat minder bekende plekken van de stad.
Lots of love
cmv over zee 